Στο άρθρο με τίτλο «Τι είναι η τεχνολογία RFID» δόθηκαν κάποιες εισαγωγικές πληροφορίες για την τεχνολογία αυτή. Στο παρών άρθρο θα δούμε τα δομικά στοιχεία της επικοινωνίας μέσω RFID, δηλαδή πως δουλεύει στην πράξη η τεχνολογία αυτή.
Για να γίνει λοιπόν η επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας RFID (ταυτοποίηση μέσω ραδιοσυχνοτήτων ) το σύστημα επικοινωνίας, όπως όλα πρέπει να έχει έναν πομπό και έναν δέκτη. Ο δέκτης έχει μια κεραία που ελέγχει συνεχώς για τυχόν σήματα ( scanning ) και έναν αποκωδικοποιητή ο οποίος αναλαμβάνει να κάνει αυτό το σήμα αναγνώσιμο, να μεταφράσει δηλαδή τα δεδομένα που αυτό το σήμα περιλαμβάνει.
Ο πομπός από την άλλη πλευρά είναι η συσκευή που στέλνει το σήμα ( τα δεδομένα ) ώστε να τα λάβει ο δέκτης.
Στην περίπτωση που εξετάζουμε, δηλαδή την τεχνολογία RFID ο πομπός είναι τα RFID tags ( μικροσκοπικές συσκευές με λίγες πληροφορίες ) και ο δέκτης συνήθως είναι ένα scanner το οποίο είναι στην αναμονή και περιμένει για κάποιο κατάλληλο σήμα το οποίο θα του απευθύνεται. Για να γίνει κατανοητό ένας πομπός ( RFID tag ) πάνω σε ένα ρούχο στο πολυκατάστημα που ψωνίζουμε ίσως περιλαμβάνει πραγματικά λίγες πληροφορίες. Αυτές είναι όμως αρκετές για τον έλεγχο και την διαχείριση του εμπορεύματος. Στην είσοδο και έξοδο των καταστημάτων υπάρχουν δέκτες – scanners τα οποία περιμένουν κάποιο από τα RFID tags να περάσουν και να χτυπήσει ο συναγερμός. Η πληροφορία που έχει μέσα το TAG μπορεί να είναι σχεδόν μηδενική… να μην έχει ούτε καν πληροφορίες για το ρούχο! Όμως πραγματοποιεί με επιτυχία το σκοπό του αφού δίνει την δυνατότητα να ξέρει άμεσα ο διαχειριστής αν βρίσκεται μέσα στο κατάστημα ή όχι.
Χαρακτηριστικό του συστήματος είναι ότι οι δέκτες – scanners πραγματοποιούν ελέγχους μέσα σε σχετικά μικρή απόσταση. Δεν έχουν δηλαδή την εμβέλεια για παράδειγμα ενός ασύρματου δικτύου WIFI που χρησιμεύει στην πρόσβαση του Internet. Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη παράγραφο ένας δέκτης RFID μπορεί να τοποθετηθεί ανάμεσα σε δύο σημεία από τα οποία είναι υποχρεωτικό να περάσει κάτι. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Έτσι με σιγουριά ελέγχεται αν πέρασε από εκεί οτιδήποτε ενδιαφέρει τον διαχειριστή ( εμπόρευμα ή και άνθρωπος ). Αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος έχει στο σώμα του κάποιο RFID tag ( έτσι και αλλιώς είναι μικροσκοπικό ) θα μπορεί ο διαχειριστής του συστήματος ( Εργοδότης , κράτος , μυστικές υπηρεσίες ) χωρίς να χρειάζεται κανένας άλλος εξοπλισμός να γνωρίζει από πού πέρασε και τι ώρα ο κωδικός αριθμός π.χ 221237257. Το RFID tag λοιπόν μπορεί να περιλαμβάνει μια πολύ μικρή πληροφορία, αλλά η συσχέτισή της με μια κρατική βάση δεδομένων μπορεί να δώσει τα πάντα για το πρόσωπο αυτό!
Κάποιος μπορεί να σκεφτεί, πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει αυτή η συσκευή χωρίς μπαταρία. Η απάντηση είναι πως τα TAGS λαμβάνουν την απαιτούμενη ( ελάχιστη είναι ) ενέργεια που χρειάζονται για να εκπέμψουν μέσω των ραδιοκυμάτων που εκπέμπει το scanner. Όταν βρεθούν λοιπόν στην εμβέλεια του scanner μπορούν και αυτά να «δουλέψουν».
Έτσι λοιπόν είναι δυνατή αυτή η επικοινωνία, η οποία γίνεται με ελάχιστο όγκο πληροφοριών και ο συσχετισμός γίνεται αλλού. Στο κατάστημα το ρούχο συσχετίζεται με την βάση δεδομένων των εμπορευμάτων ή σε άλλο επίπεδο συσχετίζεται με τις πληροφορίες που κάποια υπηρεσία έχει για τους ανθρώπους.
Το γεγονός ότι αυτές οι συσκευές δεν χρειάζονται μπαταρίες είναι κρίσιμο για την τεχνολογία αυτή, τα TAGS μπορούν να μείνουν σε χρήση ακόμη και για 10ετίες.
Από την άλλη πλευρά τα scanners που ίσως χρειάζονται μεγαλύτερη φροντίδα μπορούν να πάρουν όποια μορφή χρειάζεται και οι κεραίες τους επίσης. Βρίσκονται συνήθως σε σημεία που ο διαχειριστής έχει πρόσβαση και μπορεί να τα συντηρήσει αν χρειαστεί, όπως σταθμοί τραίνων, αεροδρόμια, σύνορα με άλλες χώρες κτλ όπου είναι πρακτικά και τα μοναδικά που μπορεί κάτι να περάσει ( εμπόρευμα, άνθρωπος κτλ ). Για παράδειγμα σε ένα κτήριο μπορεί να είναι μονίμως εγκατεστημένα στις πόρτες και γύρω εσωτερικά από το κάσωμα, σαν περίβλημα της πόρτας. Έτσι είναι αδύνατο ότι περάσει από εκεί να μη ελεγχθεί. Τα κτήρια που επιτηρούνται με αυτό τον τρόπο έχουν όσο το δυνατό λιγότερες πόρτες.
Ο πομπός ( RFID tag ) μπορεί να έχει δύο μορφές. Παθητική και ενεργητική. Στην πρώτη περίπτωση όπως ήδη αναφέρθηκε δεν χρειάζεται να έχουν καν κάποια πηγή ενέργειας. Μπορεί να είναι μικροσκοπικά, διαρκούν για πάντα και μπορεί κάποιος ούτε να καταλάβει την παρουσία τους. Αυτά θα δουλέψουν για ελάχιστο χρονικό διάστημα με μονάδα μέτρησης όχι την ώρα αλλά … τις στιγμές! Στην περίπτωση όμως των ενεργητικών πομπών απαιτείται μια πηγή ενέργειας για να τους τροφοδοτήσει. Μπορούν να εκπέμψουν το σήμα τους σε μεγαλύτερες αποστάσεις και να επιτευχθεί μια επικοινωνία που μέχρι τώρα φάνταζε ακατόρθωτη. Για παράδειγμα ένα ερώτημα που «βασανίζει» κάθε μελισσοκόμο ή ερευνητή που μελετά τις μέλισσες είναι που πραγματικά πηγαίνουν οι μέλισσες όταν βγαίνουν από την κυψέλη. Πόσο μακριά πηγαίνουν. Σε τι είδους φυτά πηγαίνουν. Με την χρήση των ενεργητικών RFID tag που μπορεί να κολληθούν πάνω σε κάποιες μέλισσες δείγματα, όλα αυτά τα ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν. Τώρα εσείς με την φαντασία σας μπορείτε να βάλετε στην θέση της μέλισσας κάποιο άλλο ζώο που σας ενδιαφέρει να μελετήσετε.
Με την τεχνολογία αυτή, σε αντίθεση με άλλες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο, γίνεται εφικτή η παρακολούθηση με μεγάλη αποτελεσματικότητα. Άλλες τεχνολογίες μοιάζουν σχεδόν άχρηστες μπροστά της. Δύο κύρια σημεία κλειδιά είναι το γεγονός ότι το TAG δεν χρειάζεται να είναι στην επιφάνεια του προϊόντος ή ανθρώπου. Μπορεί να είναι οπουδήποτε, να είναι απλώς κάπου εκεί… σε αντίθεση για παράδειγμα με τα barcodes ή τις κάρτες ATM ή την αναγνώριση αποτυπωμάτων ή αναγνώριση μέσω των ματιών. Επίσης τα scanners μπορούν να αναγνώσουν πρακτικά όσα TAGS – αντικείμενα και να περάσουν από το σημείο ελέγχου. Δεν χρειάζεται δηλαδή να περνά το ένα μετά το άλλο όπως συμβαίνει σε ένα καλά κουρδισμένο εργοστάσιο. Οποιαδήποτε κίνηση – είσοδος – έξοδος καταγράφεται χωρίς καμία προσπάθεια.
Οι δυνατότητες που παρέχονται μέσω αυτής της τεχνολογίας είναι πραγματικά τεράστιες και νομίζω πέρα από κάθε φαντασία και πρόβλεψη. Ο έλεγχος αντικειμένων ( όπου αντικείμενο φυσικά μπορεί να είναι άνθρωποι ) μπορεί να επιτευχθεί με ακρίβεια και ταχύτητα σχεδόν χωρίς προσπάθεια. Αυτόματα. Σε έναν σταθμό του μετρό όπου χιλιάδες άνθρωποι περνάν κάθε ώρα, αν είχαν μαζί τους ένα κατάλληλο TAG ( είτε εμφυτευμένο είτε σε κάποια κάρτα στην τσέπη ) θα μπορούσαν να ελεγχθούν από το σύστημα, σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Η λέξη σύστημα είναι δυνατή… σε όλες τις υπηρεσίες υπάρχει ένα σύστημα για παράδειγμα που σήμερα ή για μια εβδομάδα δεν λειτουργεί και δεν είναι δυνατή η εξυπηρέτηση του κοινού! Στην εφορία, στο ΙΚΑ κτλ. Αν ένα σύστημα που διαχειρίζεται ανθρώπους χαλάσει ή «χαλάσει» ποιο μπορεί άραγε να είναι το αποτέλεσμα ?
– Ποτέ δεν πέρασα από τον Χ σταθμό, δεν έχω πάει ποτέ στην πόλη Ψ …
– Μα τι λέτε κύριε Α, σας παρακαλώ! Στο σύστημα φαίνεται «καθαρά» πως στις 03:17 φτάσατε στην πόλη Ψ
Σε έναν υποθετικό διάλογο όπως ο παραπάνω άραγε ποιος θα έχει δίκιο στο τέλος ? Ο κύριος Α ή το «σύστημα» ?
Κάθε φορά που μια τεχνολογία γίνεται διαθέσιμη, μεγαλύτερη σημασία έχει ποιος θα την χρησιμοποιήσει ίσως, και όχι πόσο χρήσιμη θα μπορούσε να γίνει.
Περισσότερες πληροφορίες :